چهار اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا

4 اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا

اشتباه اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنندحضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.

اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.

اشتباه دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند؛ اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمروبن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.

در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: « در شب عاشورا زینب...دست بر گریبان برده...و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده واصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.

شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.»

امام حسین از نگاه آوینی

فتح خون

مگر سر امام عشق را بر نیزه ندیده‌ای و مگر بوی خون را نمی‌شنوی؟
کار از کار گذشته است... قرن‌هاست که کار از کار گذشته است...
اما ای دل!
نیک بنگر که زبان رمز، چه رازی را با تو باز می‌گوید:
«کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا»؛
یعنی اگرچه قبله در کعبه است، اما
فاینما تولوا فثم وجه‌الله.
یعنی هرجا که پیکر صدپاره تو بر زمین افتد، آنجا کربلاست؛
نه به اعتبار لفظ و استعاره، که درحقیقت.
وهرگاه که عَلَم قیام تو بلند شود، عاشوراست؛
باز هم نه به اعتبار لفظ و استعاره...
و اگر آن قافله را قافله عشق خواندیم در سفر تاریخ، یعنی همین.

شهید سیدمرتضی آوینی

امام حسین در نگاه دکتر شریعتی2

عجبا که روشنفکران یعنی شیعیان علی و حتی خویشاوندان علی و نزدیکان اهل بیت که همه چیز برایشان روشن است و بنی هاشم نیز، در پاسخ این پرسش که اکنون چه باید کرد؟ همه از یک‌ کنار می‌گویند:
“هیچ کار!”
چون هرکاری نتیجه‌اش شکست است.
چون نمی‌توان. قصه‌ی مشت و درفش است. با دست خالی جلوی نیزه و‌ تیغ و‌ شمشیر رفتن، وظیفه‌ی شرعی که نیست، بلکه اشکال هم دارد. آدم‌، مسئول‌ و مواخذه می‌شود.
“و لاتلقوا بایدیکم الا التهکه”
جهادی که سرنوشتش شکست و مرگ حتمی است، انتحار است. به سود کفر و‌ ظلم است. فایده‌ای ندارد. به جای آن اگر بنشینی آرام بگیری و به تربیت مردم و‌ تعلیم قرآن و تبلیغ احکام و نقل احادیث پیغمبر مشغول شوی مفیدتر است.
می‌بینیم که همه: درباریان و‌ مقدسان و دانشمندان و حتی شیعیان، اکنون یعنی در سال ۶۰هجری، همه باهم در پاسخ این “پرسش عصر” هم‌آوازند و بی‌استثنا فتوای همه این است: “نه!!”
و در این میان تنها یک مرد، آن هم یک مرد تنها، فتوا می‌دهد که: “آری!” یعنی چه آری؟
یعنی در عجز مطلق، در ضعف مطلق، یک انسان آگاه و آزاد که ایمان دارد. در عصر سیاهی و سکوت، در برابر غصب و‌ جور باز هم مسئولیت جهاد دارد.

علی شریعتی 
از کتاب حسین وارث آدم

امام حسین در نگاه دکتر شریعتی( شخصیت های کربلا)

دکتر شریعتی می گوید:

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم.
اول: حسین (ع)
حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود.
تا آخر می‌‌ایستد.
خودش و فرزندانش کشته می‌شوند.
هزینه انتخابش را می‌‌دهد
و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد.
از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌

دوم: یزید
همه را تسلیم می‌خواهد.
مخالف را تحمل نمی‌‌کند.
سرِ حرفش می‌‌ایستد.
نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد.
بی‌ آبرویی را به جان میخرد
تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد

سوم: عمرِ سعد
به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است.
هم خدا را می‌خواهد هم خرما،
هم دنیا را می‌خواهد هم اخرت.
هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را.
هم اماراتِ ری را می‌خواهد،هم احترامِ مردم را.
نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد،نه‌ از خوشنامی.
هم آب می‌خواهد هم آبرو.
دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است
که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد.
نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی

ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم،
نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را
اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست!

من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم...

دکتر شریعتی

حسین وارث آدم

جهانی شدن و خط مشی گذاری

بعضی از دولتمردان پدیده جهانی شدن را فرایند غربی سازی دانسته و به انکار آن می پردازند گروهی دیگر وجود آنرا اجتناب ناپذیر و در راستای فعالیتهای جهانی در تلاش برای تغییر در اوضاع داخلی خود هستند دیدگاه سوم با تحلیل شرایط امروزجهان در تلاش است برای جامعه خود به نحوی خظ مشی گذاری کند که تهدیدات وفرصتهای محیط جهانی را شناسایی و درراستای اهداف خود با کشورهای جهانتعامل نماید.